Kibir
Kibir, kendini herkesten üstün tutma,büyüklenme olarak ifade
edilir. İsim olarak da ne kadar nahoş gelir kulağa öyle değil mi? Hayatım
boyunca sosyal çevremde hep kaçındığım bir duygu oldu bu. İnsan kendini sevmeli
elbette, varlığını bir değer olarak görmeli ki her varlık özeldir zaten ama
bunu bir ego haline getirmemeli. Sanki kim kusursuz ki, hangimiz mükemmel
olduğumuzu iddia edebiliriz. İnsan kusurlarıyla bir bütündür, zıtlıklarla
aşikardır varlık dediğin.O halde bir insani kibre iten şey ne olabilir ki diye
çok düşünürüm. Sanırım bu duygu insanın zamanında yeterince karşılanmayan sevgi
ve takdir görme ihtiyacının eksikliğinden ortaya çıkıyor. En azından maslow un
ihtiyaçlar piramidinden yola çıkarak, gereken zamandan karşılanmayan ihtiyaçların
hayat boyunca telafi edilmeye çalışıldığı ve bu tamamlanmadan bir üst ihtiyaç
basamağına geçilemediğini öğrenmiştim. Çünkü insanine varacağı en son yer
kendini gerçekleştirme noktasıdır.
Maslow 'a göre kendini gerçekleştirme insanın özünde var olan
potansiyelini açığa çıkarması ve bu potansiyeli mükemmel bir şekilde kullanmasıdır.
Amerikalı psikolog Carl Rogers ise her insanda onu kendini
gerçekleştirmeye iten bir eğilim olduğunu ifade eder. Yine Rogers 'a göre
kendini gerçekleştiren insanlar potansiyelini tam olarak kullanan insanlardır
ve bu psikolojik sağlık seviyesinin en üst seviyesidir.
Yani kibirden konu buralara nasıl geldi diyeceksiniz ben de
bilmiyorum..�kısaca kibir denilen şey insanın kendini dev aynasında
görmesi ve kendinin farkında olmayışıdır.
Ben genellikle bu tur insanlarla bu tur davranışlarla
karşılaştığımda nedense uzak duruyorum ve rahatsızlık duyuyorum. Sürekli
kendini anlatan, yaptığı en küçük şeyin bile reklamını yapan, karşıdakini
küçümseyen, alaycı bir tavır takınan insanlar beni korkutur ve rahatsız eder.
Bana değil bir başkasına dahi kibirli ve egoist davransa rahatsız olurum ,kabul
edemem bu durumu ama hoşuma gitmese de mecbur kalmadıkça kimseye haddini bildirmek ya da karşılık vermek ihtiyacı
hissettmem.Hatta bir sure sonra bunun
farkında olmaması beni üzer. Belli ki o insanların aynası yeterince güzel ve doğru
göstermiyor. Herkes kendi fiillerinin sonucunu yaşar. Hâlbuki olgun insan
kendini gerçekleştirmiş insan kendini ortaya atıp da ben buyum demez. Onu bilen
bilir. ‘’Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz’’ derler doğrudur.zaten insan
burnun ucunu göremez ama karşıdan bakan için her şey çok net görünür. Kimseye
bir şey ispatlamak zorunda da değiliz. Herkes bildiği ya da anladığı kadarını söyler.
Bize düşen tevazudur, yaptığın işi takdir beklemeden, kimsenin gözüne sokmadan
hakkini vermektir. Zaten eğri ok doğru yere varamaz.
Kibir şeytanın özelliğidir. İnsanda kibir olmaz, olmamalıdır
varsa da menşei bellidir. Bize düşen kendimizi ve haddimizi bilmektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder